ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ:
ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ Γ΄ ΛΥΚΕΙΟΥ
ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ: ΑΞΙΕΣ ΚΑΙ ΙΔΑΝΙΚΑ
Κείμενο 1 (Μη Λογοτεχνικό): Αλκίνοος Ιωαννίδης-«Ελεύθεροι
Κατακτημένοι»»
Το παρόν
κείμενο του Αλκίνοου Ιωαννίδη (1969) δημοσιεύτηκε στην προσωπική του ιστοσελίδα
με αφορμή την διόγκωση της οικονομικής κρίσης στην Κύπρο. Ο τραγουδοποιός
αναφέρεται στην υποκριτική ευμάρεια και την αλλοτρίωση των ανθρώπων και των
ανθρωπίνων σχέσεων και αναζητεί μια σανίδα σωτηρἰας.
[…]Έρχεται
η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο
φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να
το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει
ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.
Γυρνάμε
απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το
πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη
σκόνη χαμηλών, πλίνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών
παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των
στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων και ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα.
Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας
να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε
ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει.
Γίναμε
αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών
της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν
ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι
γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα
για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά.
Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα
γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς
μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.
Τα
καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε
λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε
σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε
χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται
χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. […] Όταν
τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν;
Αντικαταστήσαμε
το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το
στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια.
Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών
υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και
ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ότι μας
έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε
οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος.
Πέρασε
ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά,
διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια
σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας
και τα κάναμε αξιώματα. Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει.
Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο!
[…]Μπορούμε
σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι
είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι
τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και
απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και
νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και
υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο.
Μείναμε
σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και
τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν.
Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό.
Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά
πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. […]
Επιτρέψαμε
στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να
συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες,
σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη
μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. […] Όταν κλαίγαμε
το ’74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας;
Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για
τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας.
Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω...
Η
κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική
ηγεσία, αλλά και πέρα απ’ αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων,
θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση
πως, αν ο διπλανός δεν ζει καλά, κανείς δεν ζει καλά. Γιατί, ό,τι ποτέ μας
κράτησε σ’ αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος
κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. […]
Θα
τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί,
τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το
μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας
πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι
και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας
χαμογελάσει.
http://www.alkinoos.gr 24.03.2013 (διασκευή)
Κείμενο 2: (Μη Λογοτεχνικό) Ευστράτιος Παπάνης-«Ο νέος
ανθρωπισμός»
Ο
Ευστράτιος Παπάνης (1969), επίκουρος καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο
Αιγαίου, με το παρόν άρθρο, θεωρεί την αναθέρμανση των ανθρωπιστικών αξιών
μοναδική διέξοδο για την επέμβαση της γενικευμένης κρίσης.
Η μεγαλύτερη κρίση, πέρα από
την οικονομική καταβαράθρωση και τον αξιακό μαρασμό, που καλείται να
αντιμετωπίσει ο ελληνικός λαός, είναι η εκχώρηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων
και η αμφισβήτηση των θεσμών, υπό την τρομολαγνική απειλή του χρέους και της ανέχειας:
οι κυβερνήσεις – εκλεγμένες και μη – νομοθετούν εσπευσμένα, αδιαφορώντας για το
λαϊκό συμφέρον και τις αντοχές, κραδαίνοντας το φόβο, την ενοχή και την
ανασφάλεια ως μέσα χειραγώγησης και ύπνωσης των αντανακλαστικών.
Η αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία εξελίσσεται
σε μεταδημοκρατία, όπου οι πολίτες απεμπολούν το δικαίωμα της πολιτικής δράσης
σε υπερεθνικά, οικονομικά κέντρα ελέγχου, εκχωρούν την ψήφο χωρίς πραγματικές
ιδεολογικές επιλογές και μετατρέπονται σε ανδρείκελα, που πασχίζουν για την
ατομική επιβίωση, ανίκανα να εκφράσουν συλλογική βούληση και στιβαρό,
εναλλακτικό λόγο
Τα κελεύσματα του συντάγματος, τα ανθρώπινα δικαιώματα,
το κράτος πρόνοιας, η κοινωνία της γνώσης και των πολιτών αποδείχθηκαν έννοιες
βαρύγδουπες και κενές, όπως ακριβώς και τα οράματα των πολιτικών στο σύνολο της
Ευρώπης, αποδεικνύοντας πως οι Ενώσεις, που ξεκινούν πρωτίστως ως οικονομικές
και δευτερευόντως ως κοινωνικές, στερούνται ερεισμάτων και καταρρέουν στην
πρώτη καπιταλιστική κρίση ή στα αδηφάγα κερδοσκοπικά παιχνίδια της πραγματικής
εξουσίας.
Πολλοί μιλούν για τα θετικά στοιχεία που θα αναδυθούν με
αφορμή την παρούσα ιστορική συγκυρία, ενώ άλλοι ευαγγελίζονται τις αξίες που
μερικές δεκαετίες πριν διασφάλιζαν την κοινωνική συνοχή: Αλληλεγγύη, κοινωνική
εμπιστοσύνη, καρτερία, επιστροφή στην πρωτογενή παραγωγή, ανταλλακτική
οικονομία και αποπομπή ή αμφισβήτηση του ευδαιμονισμού και του ηδονισμού, που
χρόνια κατασπάρασσαν και αλλοίωναν τα ευγενή ιδανικά του Ελληνικού Έθνους.
Όμως, δις εις τον αυτόν ποταμόν ουκ αν εμβαίεις. Η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο
ως φάρσα και τα σπέρματα της κρίσης διαφαίνονται από τα πρώτα έτη της
νεοελληνικής πραγματικότητας, από την εποχή που οι προηγούμενες γενιές
αναστήλωναν σε σαθρά θεμέλια τη μεταπολεμική Ελλάδα.
Η ψευδεπίγραφη, επιδοματική ευμάρεια των τελευταίων ετών απέδειξε πως ο
νεοπλουτισμός, η έπαρση, η εύκολη και αήθης ανέλιξη, η κατάλυση των
δημοκρατικών αξιών, οι πελατειακές σχέσεις, οι αποκαμωμένοι θεσμοί και οι
ανήμποροι νόμοι, η αλαζονεία και η λατρεία του βραχυπρόθεσμου αποτελούν κι αυτά
χαρακτηριστικά του λαού μας, τα οποία, αντί να παραγνωριστούν, πρέπει να
αποτελέσουν αντικείμενο περισυλλογής και αναλυτικής μελέτης.
Η έξοδος από την κρίση και η αποφυγή επανάληψής της απαιτεί την κινητοποίηση
όλων των δυνάμεων, που απέμειναν, το σχηματισμό μιας νέας ανθρωπιστικής
κουλτούρας, την αποδοχή μιας καινοτόμου ιδεολογίας και την ανάδειξη ηγετών, που
θα εμφορούνται από ουμανιστικά ιδεώδη:
– Το αίτημα για άμεση δημοκρατία ή τουλάχιστον για
σταδιακή αποδυνάμωση του κοινοβουλευτισμού θα τονώσει την προσωπική ευθύνη και
το συλλογικό σκέπτεσθαι και πράττειν. Σήμερα, οι νέες τεχνολογίες εγγυώνται την
επιτυχία του εγχειρήματος.
– Το περιεχόμενο της Παιδείας δε θα καθορίζεται από αναλυτικά προγράμματα, που
επιβάλλουν τα υπουργεία, αλλά θα αποτελεί προϊόν διαβούλευσης μεταξύ ενός
ανοιχτού σχολείου και μιας πρωτοπόρου κοινωνίας. Τα δε μαθήματα, θα
προκρίνονται με γνώμονα τη δημιουργικότητα κι όχι το στείρο πραγματισμό. Οι
επιταγές της αρχαίας ελληνικής κοσμοθεωρίας είναι περισσότερο επίκαιρες από
ποτέ.
– Οι πανευρωπαϊκές πολιτικές αποδείχτηκε πως απλώς συγκλίνουν προς την απόλυτη
επιβολή μιας παγκόσμιας τάξης αυθαιρεσίας, υποδούλωσης και τυραννίας. Τα κέντρα
των αποφάσεων είναι επιτακτική ανάγκη να μεταφερθούν στο τοπικό και οι εθνικές
αδόκιμες πολιτικές να αντικατασταθούν από περιφερειακές στρατηγικές, που θα
λαμβάνουν υπόψη την ιδιαιτερότητα των αναγκών και δυνατοτήτων.
– Η Εκκλησία, ένας από τους λίγους θεσμούς που μπορούν να αντισταθούν, το
έσχατο καταφύγιο, να αφυπνιστεί, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες της και συμπλέοντας
με το λαό, κι όχι ταυτίζοντας την ιστορική της πορεία με το κράτος.
– Η κοινωνική οικονομία πρέπει να θεσμοθετηθεί σε κάθε έκφανση συναλλακτικής
δραστηριότητας.
– Η αλληλεγγύη να υπεισέρχεται στα πρώτα στάδια της παραγωγής και όχι να
διατυμπανίζεται εκ των υστέρων.
Η παρούσα κρίση είναι κυρίως πολιτιστική και, ως τέτοια, αντιμετωπίζεται μόνο
με καταιγισμό πολιτισμικών δράσεων σε κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής. Ανοχή
στη διαφορετικότητα, ανασύσταση του παραδοσιακού, αναστοχασμός για τα αξιακά
πρότυπα, ενίσχυση της κοινωνικής αυτορρύθμισης, εμπλουτισμός των δημοκρατικών
διαδικασιών και εφαρμογή νέων ιδεών μπορούν να άρουν το αδιέξοδο με το
μικρότερο δυνατό τίμημα.
Πηγή: https://papanis.press 23.02. 2020
Κείμενο 3: (Λογοτεχνικό) Τάκης Σινόπουλος-Φίλιππος
Ο Τάκης
Σινόπουλος (1917-1981) πήρε μέρος στον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940-41 κι
έζησε τις εμπειρίες της κατοχής και του εμφυλίου (1946-49) ως στρατεύσιμος. Οι
μνήμες από τις εμπειρίες αυτές έχουν περάσει σε πολλά ποιήματά του. Ο Φίλιππος
είναι πρόσωπο υπαρκτό, ήταν φίλος του ποιητή κι εκτελέστηκε από τους Γερμανούς
το 1942. Εκτός όμως από το Φίλιππο, σε πολλά ποιήματά του εμφανίζονται άλλα
πρόσωπα, που δεν είναι συμβολικά, αλλά έχουν ονόματα κοινά και καθημερινά. Αυτό
δίνει στην ποίηση του ζεστασιά και αμεσότητα. Το ποίημα ανήκει στη συλλογή
Μεταίχμιο Β' (1957), που περιλαμβάνει ποιήματα γραμμένα απ' το 1949 ως το
1955).
Εδώ στοχάζομαι, δε θα ξανάρθει ο Φίλιππος
σε
τούτη την ακίνητη κοιλάδα.
Πολλά
του τάξαμε από λάφυρα κι από σειρήνες.
Μα
κείνος ήτανε στραμμένος σ’ άλλα οράματα.
Μια
απέραντη πατρίδα ονειρευότανε. Πού είναι το πρόσωπό σας
το
αληθινό σας πρόσωπο; μου φώναξε.
Έφυγε
κλαίγοντας ανέβηκε τα λαμπερά βουνά.
Ύστερα
τα καράβια εφράξανε τη θάλασσα.
Μαύρισε
η γη την πήρε ένας κακός χειμώνας.
Μαύρισε
το μυαλό ένα μακρύ ποτάμι το αίμα.
Δε
θα ξανάρθει ο Φίλιππος. Φυσάει απόψε δυνατά.
Μεσάνυχτα
στη Λάρισα το έρημο καφενείο.
Η
φάτσα του συναχωμένου γκαρσονιού κι η νύχτα σαρωμένη
Φωτιές
παντού και πυροβολισμοί
μια
πολιτεία φανταστική κι ασάλευτη
δέντρα
πεσμένα στις οικοδομές.
Ποιο
είναι το δίκιο του πολεμιστή
ο
αγώνας που σε πάει σ’ άλλον αγώνα;
Δε
θα ξανάρθει ο Φίλιππος. Αμετανόητος πάντα πείσμωνε.
Οι
σκοτεινές μέρες του ‘φταιγαν τα ερειπωμένα πρόσωπα.
Το
αίμα του ακούγοντας ανέβηκε τα λαμπερά βουνά.
Κι
απόμεινα
Μονάχος
περπατώντας και σφυρίζοντας
μέσα
στην κούφια Λάρισα. Και τότε
ως
τη Μακεδονία βαθιά σαλεύοντας ημίκλειστη
μες
στο πλατύ φεγγάρι του χειμώνα
μιλώντας
μόνο περί σώματος η χηρευάμενη
κυρία
Πανδώρα. Πέθανε
χτικιάρης
ο άντρας της τις μέρες του σαράντα τέσσερα.
Πηγή: ΚΝΛ Γ΄ Λυκείου, Γενικής Παιδείας, σσ. 69-70.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ:
Α1. Σε μια παράγραφο 60-70 λέξεων να συνοψίσετε το περιεχόμενο των τριών πρώτων
παραγράφων «[Η μεγαλύτερη κρίση… ή στα αδηφάγα κερδοσκοπικά παιχνίδια
της πραγματικής εξουσίας.]» του Κειμένου 2.
Μονάδες 20
Β1. Να επαληθεύσετε ή να διαψεύσετε, με βάση τα Κείμενα 1 και 2, τις παρακάτω
προτάσεις, γράφοντας στο τετράδιό σας δίπλα στο γράμμα που αντιστοιχεί σε κάθε
πρόταση τη λέξη Σωστό ή Λάθος. Να τεκμηριώσετε την απάντησή σας με αναφορές στα
κείμενα:
α. Οι νέοι έχουν
μάθει να αποτιμούν τα πάντα με γνώμονα το χρήμα (Κείμενο 1).
β. Η σύγχρονη
πραγματικότητα στην Κύπρο είναι πιο δύσκολη από την περίοδο που ακολούθησε την
τουρκική εισβολή του ’74 (Κείμενο 1).
γ. Παρά τις σκοτεινές συνθήκες που επικρατούν στη
Μεγαλόνησο, ο συντάκτης διατηρεί την αισιοδοξία του (Κείμενο
1).
δ. Οι συνθήκες που επέβαλαν την πολυεπίπεδη κρίση ξεκίνησαν
να διαμορφώνονται κατά το μακρινό παρελθόν (Κείμενο
2).
ε. Ο απλός λαός δεν
ευθύνεται για την υπονόμευση των δημοκρατικών θεσμών (Κείμενο 2).
Μονάδες 10
Β2 α. Να σχολιάσετε το ύφος του Κειμένου 2.
Πώς συνδέεται αυτό με την ιδιότητα του συντάκτη (Μονάδες 3); Ποια γνωρίσματα του επιστημονικού λόγου ενοφθαλμίζονται
στο ίδιο κείμενο (Μονάδες 4);
Μονάδες 7
Β2 β. Σε
μια παράγραφο 70-80 λέξεων να συνοψιστεί το περιεχόμενο της ακόλουθης περιόδου του
Κειμένου 1.
Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας,
ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα.
Γίναμε ότι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε.
Μονάδες 8
Β3 α. Σε ποιο κειμενικό είδος εντάσσεται
το Κείμενο 1; Να δικαιολογήσετε την απάντησή σας με αναφορές στο κείμενο. (Μονάδες
3) Να αναφερθείτε στην επικοινωνιακή λειτουργία των μελλοντικών χρόνων στις
προτάσεις: [«Το αίτημα για άμεση δημοκρατία… και όχι να
διατυμπανίζεται εκ των υστέρων»] του Κειμένου 2 (Μονάδες 2).
Μονάδες 5
Β3 β. Ποια
είναι η επικοινωνιακή λειτουργία της ερώτησης: «Πού απουσιάζει το πρόσωπό
μας;» [2η §]και του ασύνδετου σχήματος «Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά
στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο,
ξοδεμένο παρόν.» [3η §] του Κειμένου
1; (Μονάδες 3) Να σχολιάσετε τη
χρήση των ακόλουθων σημείων στίξης στο ίδιο κείμενο: i) (εισαγωγικά) «σύγχρονο κόσμο», ii) (αποσιωπητικά) Δεν νομίζω... (Μονάδες 2).
Μονάδες 5
Γ1. Ποιο είναι το
θέμα του ποιήματος του Τάκη Σινόπουλου, σύμφωνα με την κρίση σας; Να
τεκμηριώσετε την απάντησή σας παραθέτοντας τρεις κειμενικούς δείκτες. Πώς
συνδέεται η αναφορά στην κυρία Πανδώρα με την κυρίαρχη ατμόσφαιρα του
ποιήματος; Ποια η σχέση της με τον Φίλιππο; (150-200 λέξεις);
Μονάδες 15
Δ1. Στο άρθρο του
που τιτλοφορείται «Ο νέος ανθρωπισμός» ο Ευστράτιος Παπάνης αναφέρεται στη σοβούσα
αξιακή κρίση που πλήττει τη χώρα μας και θεωρεί απαραίτητη την ενεργοποίηση
κάποιων δυνάμεων για την υπέρβασή της. Έχοντας ως αφόρμηση το περιεχόμενο των
κειμένων αναφοράς, μέσω μιας ανάρτησης που θα δημοσιευτεί στο προσωπικό σας
ιστολόγιο, να αναφερθείτε στις συνθήκες της σύγχρονης πραγματικότητας που
συντελούν στην αμφισβήτηση των άλλοτε παγιωμένων αξιών και να επισημάνετε την
κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθηθεί για να ανατραπεί η δυσχερής αυτή
πραγματικότητα (350-400 λέξεις);
Μονάδες 30
